Тот бишекне!

Институтны тәмамлап, Минзәлә райо­нына эшкә килеп урнашкан чор. Озакламый беренче балабыз да туды. Бер генә уңайлыклары да булмаган авыл өендә яшь бала белән яшәп ятабыз. Мәктәптә мине алыштырырга укытучы юк. Шуңа күрә декрет ялында да булмадым, эшкә чыгарга туры килде. Ярый әле күршедәге Нурлыһадә апа (урыны җәннәттә булсын) баланы карарга риза булды. Иртән-иртүк мин - баланы, ирем бишекне күтәреп керәбез аларга, аннары тизрәк мәктәпкә йөгерәбез.

Дөньябыз бик тә мәшәкатьле һәм кызыклыга әйләнде. Шуңа күрәдер, үземнең комсомол икәнлегемне дә онытып җибәргәнмен бит. Учет карточкасын Минзәләнең комсомол комитетына тапшырганымны да хәтерләмим.

Шулай бер кичне авылның комсомол секретаре мине чакыра. Ә миндә аның кайгысы юк, бармадым. Берничә көннән үзе өйгә килгән.

- Нигә взносыңны түләмисең? Нигә җыелышларга йөрмисең? - дип, тетә генә бит бу мине.

- Взносымны озакламый кызым түли башлар. Нинди җыелыш кайгысы булсын миндә. Комсомолдан чыгарыгыз, мин каршы түгел, минем анда йөрергә вакытым юк, - диюгә, ул тагын да тавышын күтәрә төште:

- Җыелышка йөрим дигән кеше бала белән дә йөри.

- Шулаймыни? Ярар, хәзер, - дидем дә өйдән бишекне җилтерәтеп алып чыктым. - Тот бишекне, баланы хәзер алып чыгам.

Шул сүзләрне әйтүгә, комсомол җи­тәкчесе чыгып ук йөгерде. Шулай итеп, мин комсомолдан төшеп калдым.

Мөбәширә ШӘРӘФЕТДИНОВА.
Бөгелмә шәһәре.